lezbiyen olmak

homofobik bir insan olarak beni bir dönem uzak durmaya, mesafe koymaya itti. neredeyse her gün görüştüğüm ve dolu dolu üç sene aynı ortamda bulunduğum bir grubun çoğu biseksüel ve lezbiyendi. bir süre sonra anladım ki bu duygu insanın içine sonradan girebilse dahi, bulunduğun ortamla bağlantılı olmuyor, yani "bulaşıcı" bir şey değil. kendi gözlemlerin, tecrüben, hormonal değişikliklerin, fiziki özelliklerin ve doğuştan gelen birtakım içgüdüler; hepsi birer etken böyle bir eğilimin olmasına. o yüzden birinin eşcinselliği başkasına dert olmamalı, özelden genele yorum yaparak toplumsal çatırdamaya yormamalı ve ahlaki değerler bütününde değerlendirilmemeli. taşlanmamalı, ayıplanmamalı, dışlanmamalı. nasıl ki bir karı kocanın yatak odası üçüncü kişilere açılmıyor ve konuşulması saygısızlık olarak kabul ediliyorsa, aynı çizgiyi herkes için korumalı ve iki yüzlü olunmamalı. genelde lezbiyen ilişkilerinde kadın-erkek ilişkisinde olduğu gibi, erkeklik görevini üstlenen biri oluyor. muhakkak biri daha baskın ve sahiplenen, koruyucu, stil olarak da maskülen. o kadar vakit geçirmeme rağmen hala akıl erdiremem karşı cinste bulabildiğin her şeyi hemcinsinde yaşayabilme durumuna. evet, senin benim gibi insan, duygusal ve cinsel tercihleri dışında bir farkımız yok, ama kadın ve erkek hep birbirine mecbur ve muhtaçmış gibi gelir. belki benimki saplantılı ve sağlıksız bir düşüncedir; hatta mantık çerçevesinde saçma ve yanlıştır, ama duygularım beni bu düşünce içinde hapsediyor. zaten her lezbiyenin feminist olduğu gibi bir algı da vardır, yanlıştır. eril gücün varlığına inananlar da var, en nihayetinde hepsi bir ana ve babadan dünyaya gelmiş, o sevgiyle ve bilinçle büyümüş insanlar. bir düşmanlık söz konusu değildir yani.