ben daha 2. sınıftayken hep gözden uzaklarda olmak istersim hatta msn çok meşhur olduğu için hala o msn avatarım kapişonlu ceket giymiş anonim birisi (aynı e-maili kullanıyorum hala) neyse küçükken hep sakin olmak iyidir derdim kimseye dokunmazdım ve kızlarlada konuşmazdım daha ilkokuldayken bile sınıfın duvar tarafında kalorifere dayanır dersi dinlerdim kimse de yanıma oturmazdı.annemle babam ayrı olduğu için annemle kalıyordum 10 yaşına gelmiştim babamı bir kere görmüştüm oda uzaktan , bir forma hediye etmişti , ankaragücü forması , daha takım tutmuyordum takım tutmanın silik bi tip olmamı engeller diye düşünüyordum , ama ben ankaralıyım diye düşündüm kendi kendime , eve gittim anneme sordum hemen o forma nerde diye yok kaldırdım dedi , versene ya diyorum vermiyor formayı ağlamaya başladım 3-4 saat ağladım büyüyünce dedi. ama o formayı vermesse salak gibi gene eşofmanla gidicektim beden dersine , annemin laflarını bugün anlıyorum o forma hayatımın dönüm noktası oldu vermedi 18 yaşıma kadar , gel zaman git zaman aynı okulun 6. sınıfına geçtim ve derslerim çok iyiydi hep 5 alırdım 91 alınca ağlardım çünkü hayatta en iyi yaptığım şey ders çalışmaktı eğer biraz kötü olsun kendimi suçlardım. sınıfa yarma kılıklı eşofmanlı bir adam girdi beden hocası heralde dedim ve önümdeki test kitabına eğildim tam soruyu okuyorum "çıksana oğlum tahtaya sana diyorum hooooo " diye bir ses geldi (devamını yemekten sonra yazarım)