kendini değersiz hissetmek

biraz uzun olacak ama bunu buraya yazmazsam içimi başka türlü nasıl dökebilirim bilmiyorum. 2 yıl, tam 2 yılımı verdim. sadece yıllarımı değil herşeyimi verdim aslında. 2014 yılının temmuz ayında başladı herşey. ölesiye sevdim. isteseydi verirdim canımı, lafın gelişi söylemiyorum gerçekten onun için verirdim canımı. he bide gerçekten sevildiğimi düşünüyodum. beni ondan başkası sevemezdi. ben daha lisedeydim, o üniversiteye geçmişti. çevremdeki herkes iki gruba ayrıldı; bir grup o seni aldatır inanma diyip dalga geçerken, diğer grup onun beni sevdiğine gerçekten inanmıştı. ben de inanmıştım. 2 yıl boyunca her ne yaparsa yapsın ben hep onun sözüne inandım. yapamıyordum çünkü ona da kendime de konduramıyordum.gördüklerime bile değil, sadece ona inandım. onun beni sevdiğine inandım. en son bu yaz işte gerçekten fark ettim beni aldattığını. hala inanmak istemiyordum tabi 😀. gözümle de görsem içimden bir ses hala onun masum olduğunu söylüyordu. bi kız vardı. tanıyorum kızı. sürekli gözümün önündeydi ikisi. herşeylerini görmeme rağmen inanmak istemedim. fotoğraflarını gördüm, videolarını gördüm, evine girip çıktığını gördüm. ayrılmak istediğimi söyledim, ayrıldık da. aradan aylar geçti hala takip ediyorum onları. bazen arkadaşlarlayken konusu açılıyor hee o mu aldattı beni ya diyip gülüyorum. gülüyorum çünkü ben tam bir aptalım. öylesine inanmışım öylesine bırakmışım ki kendimi. olanları fark etmeme rağmen hiç birşey diyememişim. korkmuşum, çok korkmuşum gerçekle yüzleşmekten. çok korkmuşum bırakıp gitmesinden. o kadar acınılası bir haldeymişim ki, şimdi aynaya baktıkça kendimden nefret ediyorum. onları da hala görüyorum. az önce videolarını izledim. öpüyodu kızı. ne denir bilmiyorum. kendimi değersiz hissetmekten de öte, kendimi hissetmiyorum artık.