dün çalıştığım yere bir amca geldi zorlukla yürüyordu, selam verdi karşıma oturdu. evladım şu telefona bi bakar mısın diyerek elindeki telefonu uzattı, rehberimi açamıyorum eşimi arayacağım numarası ezberimde yok dedi. baktım telefona biraz kurcaladım uğraştım rehbere girdim. amcanın bir anda gözleri doldu, evladım ben parkinson hastasıyım sinirlerim kötü durumda ağlıyorum çok çabuk dedi ve eline ufak bir kağıt aldı titreyerek birşeyler yazdı. kağıdı uzattı ve teşekkür ederim evladım allah yolunu açık etsin dedi çıktı yavaşça. o an gözlerindeki mutluluk paha biçilemezdi sözlük. ardından adamın yazdığı kağıda baktım, "fethiye'de xx otelin sahibiyim yolun düşerse misafirimsin" yazıyordu alta da numarasını yazmış. bir insana teşekkür etmek bir insanı mutlu etmek cidden haz veriyor be sözlük.