geçenlerde bi olta alıp galata köprüsüne gittim. yemi iviri ziviri hazırladım salladim denize. beş on dakika sonra yanıma babasıyla beraber oniki onuc yaşlarında bir velet geldi.
beraber balık tutuyorlar velet arada bir benim kovayi kesiyor ben onu kesiyorum. öyle kesismeli bir trafiğin ortasındayiz.
o sıra oltayi çektim. misina bir yere takıldı çektim iğneler ağırlık falan gitti hep.
baba amcanın misinasi koptu ona iğne verelim mi? dedi velet.
elimde olta öylece kaldım. ta 1998 e gittim beyler. elimde olta galata köprüsü'nün üstünde zaman büküldu geçmişe gittim.
kırklareli de bir çiftlikte yaşıyoruz. babam orda çoban. çiftlikte büyükçe bir goletin hemen yanında ne vakit canımız sıkılsa balık tutmaya yada yüzmeye giderdik. babamla beraber ne zaman balık tutmaya gitsek ordan burdan zamanında bir yere takılmış samandiralari iğneleri ağırlıkları bulur getirir beni mutlu ederdi.
sene 98 in yazı babamla beraber balık tutuyoruz. yanımıza köyden iki kişi geldi. i lerde tarla sürerken oğlunu kiramamis bir baba ve oğlu. ellerinde de kamıştan bozma bir olta var. yem istediler verdik. yanımızda tutmaya başladılar. babalar muhabbet ederken biz iki çocukta en çok kim balık tutacak diye yarisiyoruz.
çocuğun oltaya kamıştan bozma diyorum da benimkinin de bir farkı yok. sadece babam kendi elleriyle yapmış yepyeni bir kamış olta. böyle kiskandiriyorum çocuğu falan.
bunun oltaya balık vurdu. acemiliktenmidir nedir aniden çekince yosunlarin altında kalan iğneler ve misinasi koptu.
o gün aynı cümleyi kurmustum.
baba arkadaşın misinasi koptu yenisini verelim mi diye.
çocuk şimdi cocuklugumun en güzel arkadaşlarından biri....
kendime geldim velet elinde üç tane iğneyle al abi yapıyor. sagima soluma baktım babam yok... istanbul un göbeğinde öyle bir yalnizdim ki. işte o an anladım.