kahramanlar herkes gibi ölmez. kahramanlar toprağa gömülmez. nasıl mı? gelin anlatayım. olaydaki kişilerin isimlerini değiştireceğim, şimdiden bilginiz olsun.
yıl 2007. kuzenim yaklaşık 20 yıldır istanbulda aynı semtte, aynı apartmanda, aynı dairede oturuyor. bir de karşı komşusu var, anne - oğul oturuyorlar. baba, cemil abi 97 yılında şehit oldu güneydoğuda. anne oğul bir başlarına yaşıyorlar. çok da iyi insanlardı, tanısaydınız, severdiniz.
oğul, tarık 18 yaşına bastıktan sonra üniversiteye falan kayıt yaptırmadı. kuzenimle yaşıttı tarık, annesinin bütün ısrarlarına rağmen daha önemli işleri olduğunu söyledi, yaptırmadı kayıt. askerlik yolu gözledi. o sıralarda mahalleden birinden duymuş ''şehit/gazi çocukları batıda askerlik yaparlar, rahat ederler'' diye bir laf, gitti dilekçe yazdı, babasının şehit olduğu karakola istetti yerini. iki ay sonra da gitti oraya. çok konuştuk, yapma bak annene yazık dedik, intikam mı arıyorsun derdin ne dedik, dinlemedi. intikam falan aramıyorum abi saçmalamayın, sadece benim yaşıtlarım doğuda her an ölüm korkusuyla askerlik yaparken ben batıda rahat içinde askerlik yapamam, vicdanım el vermez dedi, gitti.
başlarda iyiydi, neredeyse haftada 1-2 kez konuşabiliyordu annesi tarıkla, bize de haber veriyordu, içimiz ferahlıyordu. aradan bir kaç ay geçti. bir gece kuzenim uyandırdı beni, haberi verdi. tarık'ın içinde olduğu araç geçerken patlatmışlar bombayı. araç bombanın gücünün çoğunu absorbe etmiş, içindekilerin hepsi yaralı olarak kurtulmuş, tarık hariç. neden ölmüş biliyor musunuz? patlama olduğunda aracın aksamından bir parça saplanmış tarık'ın boynuna. sadece o ölmüş, başkası değil. peki o saatte o araç nereye gidiyormuş biliyor musunuz? pkklılar ambulans çağırmışlar acil hasta var diye, o bölge daha önceden mimlenmiş olduğu için askeri araç eşlik ediyormuş.
haber düştü evine, ana ocağına. annesi attı kendini yerlere, nasıl atmasın. biz kuzenle haftalar boyunca elimizden geldiğinde yardım ettik, yemek yapıp götürdük, uyusun diye bekledik, misafirlerini ağırladık.
annesi haftalar boyunca sağ elini kalbinin üzerine vurdu. ağıtlar yaktı. oğluna seslendi. hiç abartmıyorum, haftalar boyunca o el oraya vuruldu. bir süre sonra yavaş yavaş normale dönmeye başlayınca doktora götürmek zorunda kaldık, çünkü o elini vurduğu yer çürümüştü. morluk falan demiyorum, daha da ilerisi, bildiğin çürümüş durumdaydı. doktorlar bir kaç şey önerdi, ilaçlar, tedaviler hatta bir tanesi ozon tedavisini önerdi, ama hiç bir zaman düzelmedi.
bilmem ne kadar anlarsınız ama, tarık işte oraya gömüldü, toprağa değil, ve hâla da orada yatıyor.