bizim bir matematikçimiz vardı, geometriye falan da o girerdi. kel, kendini beğenmiş, egoist bir şey işte. bilirsiniz o tipleri. soruları işlem kalabalığı diye pata küte çözüp geçer, sonra da öğretmiş gibi kol kol ödev verirdi. sınavları zaten ahiret sınavı gibi, astronot yetiştiriyor sanki pezevenk. neyse bir ara bunun doğum günü müydü neydi, yan sınıf gidip klas bir gömlek almış. bu zaten yan sınıfın danışman hocası gibi bir şeydi bu arada. onları çok severdi, bizden tiksinirdi falan filan. notlarda da ona göre kıyak geçerdi tabi ibne. efendime söylüyüm, dedik biz de buna bir hediye alalım bari, aramızdaki buzlar erisin ama öyle bir şey olsun ki açınca mesajımızı da verelim, biraz göt olsun yani, daha da yarak kürek konuşamasın bize. düşündük taşındık, aldık bir şeyler, koyduk koliye. aynen, bildiğiniz koli. çamaşır makinesi gibi duruyor öğretmen masasının yanında. bir de osuruktan tayyare kurdele attık üstüne, ooh mis. bu geldi. beklemiyor ya tabi böyle bir jest, şaşırdı. 12847 yıldır gülmemiş de ilk defa gülüyormuş gibi bir şeyler oldu yüzünde, mutluluk ifadesiydi sanırım. sonra duygusal bir konuşma yaptı, bizi aslında çok sevdiğinden falan bahsetti. zekisiniz ama çalışmıyorsunuza, ben sizi düşünüyoruma getirdi, klasik. sonra koliyi kucakladı, masaya koydu. büyük bir hevesle açtı. bir kutu jöle ve kafam kadar tarak... sonrası beyaz ışık bende.