nedense çok seviyorum.
hayır, fizyolojik olarak ergen sayıldığım için ya da youtube'a nirvana yazınca ilk bu şarkı çıkıyor diye değil. sadece seviyorum işte.
her versiyonunda farkı bir şey hissettiriyor. bu her şarkıda hissedilen bir şey değil, en azından benim için durum bu.
mesela piyano versiyonu. sanki biri biraz sonra intihar edecek de, son bir bıkkınlıkla o an yazmış da çalmış gibi şarkıyı. üzüyor be sözlük.
misal, keman versiyonu. ne piyano versiyonundaki bıkkınlık ve çaresizlik var, ne de kurt cobain'de olduğu gibi bir hastalık hissiyatı. tam ikisinin ortası, bu yüzden aslında en tehlikeli versiyon bence. gri insanlar gibi. aman dikkat. tırsıyorum sözlük.
ama asıl kral tabii ki kurt. her ne kadar otobüsten inip okula yürüyen bir ergen olarak dinlesem de, sanki biraz sonra simit meyve suyu ikilisini yedikten sonra dil anlatım dersine girmeyecekmişim gibi coşturuyorsun beni be kurt. sanki bugüne kadar söylemek istediğim ama ezikliğim yüzünden söyleyemediğim şeyleri benim yerime söylüyorsun. mutsuzsun ama güçlüsün. bu versiyon mutlu ediyor be sözlük. çünkü demek ki, içeride bir yerlerde hâlâ hayatta olan bir şeyler var.