üniversitenin ikinci senesinde vize zamanı yine okula giden hatlar tıklım tepiş. ben de güya sınava yetişmeye çalışıyorum. minibüs zaten %85 dolu geleceği için üç götlük yere kim binecek diye durakta en az on beş kişi birbirimizi süzüyoruz. neyse minibüs geldi. arka kapının orada üç kişilik boşluk var. duraktakilerin yarısı ön kapıya doğru gidince, benim de içinde bulunduğum önsezisi güçlü öteki yarı da arka kapıya yüklendik. zar zor da olsa emeklerim ve doğru tercihlerim doğrultusunda üçüncü kontenjandan arka kapının son basamağına yerleştim. ama sorun var. kapı kapanmıyor. şoför kapıyı kapatıyor bacağım sıkışıyor. açıyor, tekrar kapatıyor, kolum sıkışıyor. açıp, kapıyor, bu sefer de başım sıkışıyor derken kapı açık bir şekilde hafif hafif gitmeye başladık. şoför olacak dallama gaza yüklendi. artık dengemi mi kaybettim, önümdeki eleman mı itti bişeyler oldu, yol kenarındaki bariyerlere yuvarlandım. düşmek koymadı ama minibüse binemeyen duraktaki o bekleşenlerin hayınca sırıtışları dokundu içime. şoför de sanki ben o arabaya hiç binmemişim de, hiç düşmemişim gibi gaza yüklenip, yoluna devam etti. minibüstekilerden biri bile "kaptan yolcu düştü" diye hakkımı savunmadı. hastane içinde sıçan teyzenin boku gibi hissettim kendimi. öylece ulu orta yere bırakılmış, terkedilmiş, bariyerlere sarılmış, yapayalnız. bariyerler varmış iyi ki diye de şükrediyorum. onlar olmasa zaten dağ bayır yuvarlanıp, göçüp gidecektim bu diyardan. aslında pek de minibüste geçmiyormuş bu anım. on saniye bindim, binmedim.