Ben babamdan değil de babam gibi sevdiğim dedemden yemiştim bundan yaklaşık 15 sene önce. Bi gün okulda sınıfta çocuğun tekinden duymuşum
Ananı belleyeyimdiye bişey ama ne olduğundan hiç haberim yok. Neyse dedemlerde kalıyorum o aralar, akşam yatsı okunana kadar evde olunacak. Ben oyuna kaptırıyorum kendimi tabi geç kalıyorum. Eve geldiğimde azar yiyorum falan, azar yerken bi anda dudaklarımdan o anlamını bilmediğim kelimeler süzülüyor. 50 küsür yaşındaki dedeme
Ananı belleyeyim diyorum. Dedemin bunu duyduğu an bana gelişine bir vuruşu var.. Zaten 7-8 yaşındayım bütün hayatım gözlerimin önünden film şeridi gibi geçti. Kendime geldiğimde daha hırsını alamamıştı.. salonda masa odanın köşesindeydi, o masanın en köşesindeki sandalyenin altına kaçıp 3 saat orda saklanmıştım..
(bkz: bu da böyle bi anımdır)