2 kere başıma gelmiş olay. kuşları çok severdim çocukken; çıkardıkları sesler, o kanat çırpışları... anlayamazsınız...
her neyse işte birincisi ben 3-4 yaşlarındayken ölmüştü, trajikomik bir olayla. ben ve o zamanlar olan saz arkadaşım bizim muhabbet kuşuyla oynuyoruz. kuş da bizden kaçarken koltuğun altına girdi. biz bir anda birbirimize baktık eyvah dedik kuş koltuğun altında ezilecek. çocuk aklı işte oraya girdiği gibi çıkacağı aklımıza gelmiyor. tuttuk o güçsüz kollarımızla koltuğu kaldırmaya çalıştık kuş çıksın diye. ancak 3-5 santim havaya kaldırdık sonra gücümüz yetmedi bıraktık. güzelim kuşu ezilmesin diye çıkarmaya çalışırken biz ezdik böylece. hala unutamam o günü çok kötüydü.
ikincisi ise ben onlu yaşlardayken olan kuşumun ölmesiydi. daha doğrusu kaybolması... o kadar bağlanmıştım ki o kuşa kafeste durmasına göz yumamıyordum çünkü sürekli uçmak isteyen bir kuştu oturup haftalarca kafesin kapısını açmayı öğretmiştim kuşa. baya kilitliyken kapısını açıyordu kafesin. uçup uçup geri dönüyordu. evde balkon açıksa bulunduğu odanın kapısını kapatıyorduk. balkon açık değilse evin içinde istediği gibi uçup kafesine geri dönüyordu.
sonra bir gün annem hem balkonu açık unuttu hem de odanın kapısını. o gün özgürlüğüne uçtu işte. ama muhabbet kuşuydu ne kadar dayanabilirdi ki. sokağa çıkıp aradım bile 2-3 gün ama bulamadım. bu anımı da unutamam. psikolojik olarak çok etkilemişlerdir beni.