belki de saplantı derecesinde ölüm ve intiharla kafayı bozmuş bir insan olarak bu adama çok kızdım açıkçası. kendini öldürmesine falan değil, kendi tercihi o. ölümünü herkese açık bir şekilde yayınlamasına.
ne bileyim, bir dünya genç var depresyonda olan, bir dünya güzel insan var hayatta tutunacak bir dal arayan.
mevzu onları zehirleyip imrenmelerini sağlamak değil ki. mevzu onlara bir umut, bir hayat aşılayabilmek.
benim eski yazılarım çok karanlıktır mesela. ciddi manada karanlıktır hem de. bu tarz bir şeyi ben yapsaydım mesela, belki de yüzlerce insan intihar ederdi peşimden.
yapamadım. yapmak istemem ve inşallah hiç yapmam. benim umudum gençler çünkü. sevsinler, sevilsinler, gezsinler, tozsunlar, düşsünler, kalksınlar, ağlasınlar, gülsünler... ama ölmesinler. kendilerini öldürmesinler.
en aşağı 10 yıldır ölümü anmadığım, ölümü tüm hücrelerimle kabul etmediğim tek bir gün yok. çaresi kendimi öldürmek değil ama. çaresi, bir şekilde örnek ve umut olabilmek geriden gelenlere.
bir ağaç dikmek mesela. veya bir yetimin yüzünü güldürüp onunla oynamak. sokak hayvanlarını sevmek mesela. ya da damdan düşer gibi bir kıza vurulmak.
yaptığı şey kendisini bağlar, yapış stili (videoya çekip aleni bir şekilde herkese yayınlamak) insan olana yakışmazdı. yakışmadı. yoksa zaten hepimiz öleceğiz en nihayetinde. ölüm stilimizin hiçbir manası yok.
allah günahlarını affetsin. mekanını cennet eylesin. gençti. yazık oldu.