kendi emeğiyle alınan ya da yapılan bi şey ise anlamının çok daha büyük olduğunu düşündüğümdür.
misal; bugün diş hekimi olan ev arkadaşımın evde çalışırken kullandığı hatalı bir malzemeye takıldı gözüm. çöpe atmak için kenara koyduğu kilden yapılmış, adeta alçıyla ya da çimentoyla yapılmışa benzeyen, küpü aldım ve saatlerce zımparalarayak yamuk halini, sivriliklerini vs. düzelttim. köşede duran ve tıp okuyan, aynı zamanda resim yapmayı seven, diğer ev arkadaşımın sulu boyası takıldı gözüme. sonra, o da ne? bu küp bir zar olabilirdi boyama ile, çok da güzel olurdu. nitekim oldu da.
oturdum, başladım boyama yapmaya. üniversiteyi bitirmiş, yüksek lisans yapmaya başlamış bir insan olarak, ki biraz da çocukluğunu pek yaşayamamış, pek şaşırdılar bu halime. ama o kadar eğlendim, o kadar mutlu oldum ki hem bu hediyeyi yaparken hem de küpün zar haline dönüştüğünü gördüğüm anda. zaten hediye edeceğime de bittiği an karar verdim. zira benim emeğimdi ve saatlerimi verdim bunun için.
işte bence alacağım pahalı t-shirtlerden ya da çantalardan onlarca kat daha güzel bir hediye böyle çıktı ortaya. hı herkes için bu düşünce geçerli değildir elbette, o da ayrı bir konu.
edit: hediye ettiğim kişi, teşekkür ettikten sonra 'bari bi cilalasaydın, hatta du neyse ben yaparım düzeltmelerini sana da haber veririm', dedi. böyle de bi insan işte.
ama mutlu da oldu, bana da yetti.
not: hemen ampül yanmasın kafalarda, sevgilim değil. sevgili dışında da insanın mutlu etmek isteyeceği insanlar vardır.