artık "uyuyamıyorum" demiyorum geceleri. uyumaya bile çalışmıyorum aslında. boşa kürek çekmekten yorulmuş ellerimle, çay demliyorum, bir de şeker atıyorum içine. acısını, zehrini, demini alıyor gecenin.
"biliyor musun ?" diye başlayan cümleler kurmuyorum senle ilgili biliyor musun? lafla yürümüyormuş o peynir gemisi, yelkenini kesip kefen diye sakladım kendime. içimden soruyorum öylesine, ki hoş zaten sen de hiç duymamıştın beni.
merak etmiyorum, umursamıyorum mesela. çok değiştim. öyle bir boşvermişlik var ki sorma gitsin. sormazsın da işte lafın gelişi. gidişinin ardından, tüketici oldum, kendimi tüketiyorum. "telafisi yok" derler zamanın, hala merak ediyorum bunu biliyor musun? ben bir lere katlanamadım, cidden bir daha yaşamak istiyor mu insanlar, büyük cesaret.
biliyor musun? dedim az önce ama gözünden kaçmamıştır, baya da yalancı oldum. hoş kusur aramakta üstüne yoktu farketmişsindir illa. sigaraya da devam. hani "gitmeyeceğim" dediğin kadar bıraktım, o kadarcık içiyorum, senin kadar dokunmuyor.
"biliyor musun? ile başlayan cümleler anlamsızdır, beyhude yük olur yüreğinize." gibi bir şeyler demiştir şairler, dememişlerse de çok ayıp etmişler. neyse onların bileceği iş, kalabalıklardan anlamam ben. çayım bile tek şeker. bir "biliyor musun"un arkasına atarım seni, öyle boş, öyle yalan, bu gece de olur biter..