nefes alamamaktır.
gerçi ben part time yaptım, iki sene, bayram dönemi için on günlük çalışanlardandım. yani en civcivli zamanları. her zaman da çocuk reyonunda çalışırdım. yere düşen kıyafetleri kaldıra kaldıra yerdeki tozlardan hastalanmıştım bi keresinde. askılar, katlanması gereken yığınla tişörtler. o kadar çok katlardım ki. bu nedenle girdiğim hiçbir mağazada baktığım kıyafeti katlamadan koymam. ellerim dolu değilse mutlaka düzeltir koyarım.
en rahat yer depoda çalışmaktı ama. alarmları takarken ellerimiz delik deşik olurdu da en azından yukarıdaki çılgın kalabalıktan uzak olurduk.
nefes alınamayan yer ise kesinlikle kabinlerdir. şimdi salgın var falan ama o zamanlar bir kuyruk, bir yığılma olurdu ki allah allah, kıyafetler arasında boğulurdu insan, ter kokusu ve havasızlık, aceleci insanların birbirlerinin üzerine çullanmaları ve kabinlerdeki askılara yığılan otuz parça kıyafet..
kibar davrananlardan daha fazla hayvanmışsınız gibi davranan insanlar, asılanlar, eziyet edenler. bi kızcağız genç reyonunda çalışıyordu. sürekli ayakkabı denicez diye ayakkabıları dağıtıyormuş bir grup genç. kız tam toplarken gelip, ayakkabı denicez diye dağıtıyorlarmış. kız ağlaya ağlaya çıkmıştı yemek molasına. en sonunda güvenlik görevlileri devreye girmişti.
bi adam vardı. yardım ediyorum ayağıya, askıları yerden toplatıp elime verirken araya numarasını yazdığı kağıdı da sıkıştırmıştı. çöpe atmıştım. sonra bi kaç gün daha elime sıkıştırdı küçük notları. yine çöpü boyladı. benden umudu kesince diğer kızlara yöneldi. gelişine not dağıtıyordu pezevenk. iş artık taciz boyutuna girince tabii hemen güvenlik devreye girmişti.
hepsi topu topu 280 lira içindi. şimdi artmıştır. 280 değil 380dir.