Bu hayat, birilerinin çocuğu parkta koşturup elma şeker için ağlarken, kağıt toplayan çocuklara zor.
Hastane köşelerinde duvardan duvara adımlayıp ameliyattan çıkmasını bekledikleri hastası olanlara zor.
Hiç ölmez zannedilen, yeterince vakit geçirilmeyen, hevesle açılan telefonları sonra arayacağım diye hızlı mesajla yanıtlanan annelere, babalara zor.
Evladını arkadaşlarıyla beraber oynasın diye gönderip hiç beklemediği yerde, dere kenarında, çok konteynerında bulan ana babalara zor.
Ailesinden ne 5 kuruş destek gören ne 1 gram Sevgi yüzü gören ama gene de doğru düzgün Sevmeyi öğrenebilmiș insanlara zor.
Kınalı kuzum diye Severek gönderip, vatan uğruna feda olsun deyip, her bayramda mezarlık ziyareti yapan yiğit ailelerine zor.
Şükredecek bissürü şey olduğunu bilip de doğuştan göremeyen, duyamayan belki de koşmak nedir, renk nedir diye merak eden ama hiç isyan etmeyen cesur yüreklere zor.
Birini ihtiyaç duyduğu için Sevmeyen, Sevdiği için ihtiyaç duyan, tüm güvenini O bir kişiye verip de böğründen yumruk yemişe dönenlere zor.
.
.
.
Daha çok şey var da yazması kolay, yaşaması zor.
Şükredin, kıymet bilin gençler.
(kendime notumdur..)