bugün çok derinden hatırladığım bir anının baş kahramanı.ilk hatırladığımda deli gibi ağlayasım geldi,hatta kalbimde bir sızı hissettim.ama hayatımdaki ne büyük şeylere yol açmış onu anladım.onbir yaşındaydım, o zamanlar atatürk kültür merkezi şanlı bir şekilde yükseliyor taksim meydanında.ben de çocuk korosundayım.cuma ve cumartesi provalarım oluyor.o yaşıma kadar her yere özel araba ve okula da servisle giden bir çocuktum.koronun yetenek sınavını kazandım,annem bir yıl beni provalara taşıdı.sonra babam bir gün gelip bana cep telefonu hediye etti.dedi ki yumoş al bunu bundan sonra 83 numara otobüs ile taksim'e kendin gidip geleceksin.otobüse inip binerken benim telefonumu çaldıracaksın.
karalar bağladım.günlerden pazartesiydi, cumaya kadar karnım ağrıdı.cuma akşamı annem beni otobüs durağına kadar götürüp kıyak yaptı.18:30'daki provaya gittim.iki saat sonra şimdi yerinde yeller esen güzel meydanın otobüs durağına gittim.otobüs yoktu.beklerken korktum ve babamı arayıp ağlayarak gelip beni almasını istedim.kızdı bana.ne demek otobüs yok yumoş kuyrukta bekleyenlere sor yenisi gelecektir dedi ve kapattı telefonu.
karanlık taksim geceleriyle böyle tanıştım.otobüs geldi bindim eve vardım.
sonradan öğrendim ki annem babama kapıda araba yatarken çocuğu niye almadın diye binbir laf etmiş.
iyi ki bıraktın beni baba.
sayende bir kere yalnız kaldım,bir kere ağladım,bir kere korktum.ne çantam çalındı ne saldırıya ne de tacize uğradım.bugün böyleysem sebebi sensin.hem kızını çok sevmene rağmen kendi korkunla yüzleştin hem de beni korkularımla yüzleştirdin.minnet borçluyum.