Ben. Ben. Ben. Ben.
Lise 3 olması lazım yakın bir arkadaşım kaza yapmıştı ama öyle böyle değil dehşet büyük kaza. 4-5 ay hastanede yattı. Yanına her gittiğimde “buradan çıkınca motoru tamir ettirip kaldığım yerden devam edicem” diyordu. Sadece “manyaksın sen, ölümden döndün aklın hala motorda” diyebiliyordum. Neyse iyileşti tabi hemen kaldığı yerden devam etmedi annesi çok üzülmüştü diye. Kısa mesafe kullandı ama uzun mesafeler için aradan 1 yıl kadar bir zaman geçti. Bazen gezerdik azıcık hızlansın korku ve heyecan karışımı bir şey olurdu içimde sonraları çok hoşuma gitmeye başladı. Üç yıl önce üç arkadaşım motorlarıyla Fethiye üzerinden Kaş’a gittiler. Çektikleri videoları izlerken nasıl kıskandım anlatamam. Bunu kesinlikle yapmalıyım dedim. Hala diyorum. Bu benim hayallerimden biri. Henüz motorum yok ve hala ufacık korkum var ama hastanede bile bunun hayalini kurabilen arkadaşımın motora olan bağını hissedebiliyorum.