Her ne kadar kolay gözükse de zordur. Açıklayayım.
Kurmacalar, genelde rutinin bittiği yerde başlar. Çünkü, yani standart bir yaşam dinlemek istesek, kitap okumak yerine büyük bir hazla çevremizdekileri dinleriz. Hikayede, üzün metrajlı metinlerden çok daha kısa olduğu için çok daha dikkatli yazılması gerekir. Çünkü kusurlarınızı metne yedirecek fırsatınız olmaz.
Olay ve durum hikayesi vardır. Bunlar, adlarının özelliklerini taşırlar. Evet, şaşırtıcı değil.
Ben her tur kurmaca metinimden önce sinopsis tarzı bir taslak hazırlar, daha sonra yazmaya başlarım. Her zaman da yazmam. Lakin sürekli bir şeyler yazarım. Çünkü yazı pratiği farklıdır, yaratıcılığınızı kullanmanız gereken yer farklıdır.
Bitirdikten sonra da, metni bir kaç ay mayalanmaya bırakır, hiç yüzüne bakmam. Sonra da okuyup, yayınlamaya yahut saklamaya değer olup olmadığını değerlendiririm. Eğer değilse, silerim. Çünkü silmeyi bilmeniz gerekir. Aksi takdirde yeni başlangıçlar sizin için hayal olur.
Eğer sakladıysam, oturur gözüme çarpan yerleri düzeltir, fazlalıkları atarım. Dediğim gibi, yazdığımız hikaye. Fazladan bir kelimeye bile ihtiyacımız yok.
Bazen haftalar, bazen de yıllar süren çalışma sonrasında da bitirir kenara koyarım.
öyle.