Son 2 yıldır kendimle ilgili yada etrafımda olanlardan şer gibi görünen şeylerin sonrasında birçok kez hayırlar doğduğuna şahit oldum. Fevri olmamanın, sessizce gidişatı izlemenin çokça faydasını gördüm. Baştan üzülmek hem beyhude hem yıpratıcı oluyor. Hatta twitterda sabitlenmiş twitim de budur bu yüzden: olmamış şeyler için sabrını tüketme.
Ama insan zorluğa, karanlık kötü gördüğü şeylere bir türlü alışamıyor. Bir türlü bağışıklık kazanamıyor her seferinde önce o seni bir yeniyor. Sonra ayağa kalkabilirsen kalkıyorsun.
Her seferinde yine aynı kedere boğuluyorsun. Bu konuda bir arpa boyu ilerleyememiş olmak da benim zayıflığımdır belki bilmiyorum.
Göğsüm daralıyor çok fena.
Saat keşke bu kadar geç olmasa. Büyük bir park var evimin tam karşısında. Hava zaten tam yürümelik. Bense aylar sonrası için gerçekleşme ihtimali olan bir durum için kendi kendimi yiyorum dört duvar arasında.
Saçmalığa bak.