Bir sabah kahvaltı ediyorduk. Masanın tam ortasında tavanın içine çok güzel menemen yapmış yengem. Kadın hala masa eksiklerini getiriyor, yardım ettim. Amcam da oturdu bizi beklemeden yemeye başladı. Neyse sinirlendim ama bir şey demedim. Oturduk, yiyoruz. Tavadan kendime menemen koydum biraz, herkesin önünde tabağı var sonuçta ve tavanın yanında da bir kaşık. Kuzenimde aldı kendine. Amcam almadı. Kahvaltı bitmek üzere baktık amcam hala almadı. Yengem dayanamadı en son 'Neden menemen yemedin, kendi hakkını alsana.' dedi. Amcam da 'Önüme koydun mu ki yiyeyim.' dedi. Dondum kaldım. Yengem özel olarak onun tabağına koyacakmış da o yiyecekmiş.
Koca tava masanın tam ortasında duruyor ve herkesin kolu yetişiyor, kendi tabağına alıyor. Fakat o alamıyor. Vay anam vay. 'Sakat galiba' bakışlarımla bir süre amcamı izledim. Çok zoruma gitti bu olay.
Yengem kalktı koydu ama onun da zoruna gitti biliyorum. Hayat arkadaşını evinin hizmetçisi gibi gördüğün bir düzende yetişen erkekler ancak bu kadar oluyor sanırım. Tamam her erkek böyle değil, ancak böyle yapanlar çoğunlukta. Daha çok örnek var bildiğim ama aralarında en çok zoruma giden bu.
Masa hazırlanırken bir yardım yok, masa da herhangi bi kalkıp kendi çayını alma falan da yok, masa toplanırken zaten bir yardım yok. Fakat kendi yapabileceğin bir şeyi bile eşinden 'hizmet' adı altında beklemek de ne bileyim. Feminizmin kitabını yazmadım belki evet ancak buradaki absürtlüğü tek gören ben değilimdir umarım.
Kadın ya da erkek fark etmez dostlarım, az önce de yazdığım gibi hayat arkadaşını hizmetçin olarak görmek aşırı zoruma giden bir durum. Kimse sizinle hizmetçiniz olmak için evlenmiyor, ya da size annelik babalık yapmak için.