şükür

Biraz önce elektrikler gitti. Karanlık zifiri. Kocaman kocaman açıyorum gözlerimi ama nafile. Telefon da yanımda değil. Hani öyle içten istemișim, inanmıșım görmek isteğine. Olmadı ama o 1-2 dakika bile sabırsızlanarak geçti nihayet. Bi yandan da dedim ki kendime sonra, ne az şükrediyoruz. Oysa ne çok şey bahședilmiș ve şükür ki bu bahședilmișlerden sonradan kaybedilenim yok. Nelere dertleniyoruz.. Kaç kere ölümü düşünüyor ölümden evvel öldüğünü hissedenleri aklımıza getiriyoruz.. Bir, çok güzel hareketler skecinde Yılmaz Erdoğan, 'engelsiz insan yoktur, dolayısıyla engelli insan da yoktur.' demişti. Anlayabilmek için içimden 2 kere tekrar etmiştim. Aslında öyle haklı ki insanoğlunun belki de tüm engelleri anlamak istememekten, boşvermek, düşünmemekten.. ete kemiğe bürülü nasıl olsun, şaşarsın di mi?! Ama çatır çatır kalp kırmaktan.. Dilindeki bir çift sözüyle bakışıyla.. Şimdi değil ilerde düşünürüm demekten, tüm şükürleri ertelemekten.. Allah, şükretmemiz gerektiğini; son anda fark etmeden şükredenlerden eylesin gençler