bugün uzun zamandır görüşmediğim bir arkadaşım aradı. beni aramamak için kendisiyle çok cebelleştiğini söyledi.
sebebini sorunca da çok özlediğini fakat arayanın hep kendisi olduğunu, benim hiç yeltenmediğimi söyledi. bu durum canını sıkmasına rağmen özlemiş ve kendine yenik düşüp aramış. onun tarafından bu kadar düşünüldüğümü ve sevildiğimi bilmiyordum.
aslına bakarsanız biri tarafından sevildiğinizi bilmek güzelmiş de, çok sevildiğinizi onun ağzından duymak çok daha güzelmiş. bir de size tatlı sitemini kırmadan sevecenlikle dile getirmesi harika bir hismiş. üstüne üstlük aylar sonra ilk kez görüştüğünüzde ilk günkü gibi yakın olduğunuzu görmek paha biçilemez bir olaymış. hayatta güzel anlar da oluyormuş sözlük. herkes kötü değilmiş.