Güneş yerinde her şey yolunda dedik de o işler gerçekten öyle mi?
Benim inancım artık alışkanlığın ötesine geçemiyor. Yaşanacak bir gelecek var deyip geçiyorum, hava sıcaksa normaldir diyorum, kalbim kırılınca normaldir diyorum, suçsuz bir adamın nefesi çalınıyor burası dünya başka ne beklenebilir diyorum.
Yalanlar duyuyorum şans eseri kulaklarımı tıkamadığımda dünyaya, alışkanlıktır geçer diyorum.
Geçmiyor, hiçbir şey geçmiyor; benden bizden geçiyor da silinmiyor varlığı. Yıllardır düzenli olarak her şeyin düzeleceğine olan inancım törpüleniyor, kimse de alıp karşısına beni dur be kızım sen şunları göremiyorsun da ondan böyle karalar bağlıyorsun deyip cesaretlendirmiyor beni. Yalandan da olsa ekmiyor umut tohumlarını. Söyliyeyim size ben yalana alışığım zaten.
Komik, hem de nasıl. İnsanların tesellisi bile aynı, her şeyleri aynı bunların ya.
Dünyaya geldik derken kendimizi gerçekten de bir simülasyonun içinde mi bulduk yoksa?
Allahım herkese aynı rol düşmüş bu sahnede. Hepimiz akıllıyı oynayan aptallarız. Yok mu değiştirme şansımız?
--
Bir zaman sonra öyle tiksindirici geliyor ki bu tıpatıp aynı olan maskeler. Sanki bir prototipe göre şekillenmiş tüm yüzler. Sorduğum soruya aynı cevabı veren insanlardan nefret eder oldum.
Ben de cevapları boş vermek istedim ama yapamadım, ne güzel de onlardan biriyim.
Zaten kime öfkelensem bir parçamı onların yanında görmeye alıştım. Kendime kızmanın farklı yollarını buldukça tatmin olup kibir torbamı boşaltıyorum sanki biraz.
Sanki tek yolu buymuş gibi. Bu bozunmuş zihnimin raylarından çıkan trenlerinden yalnız biri.
Görüyorsunuz ya yolunda giden tek şey hiçbir şeyin yolunda gitmemesi!