ölümü hatırlatır. ölümün yaşı olmadığını.
dört yıl önce manevi ablamı kaybettim. çok vahşi bir cinayetle. 27 yaşında gencecik bir kadındı. iki yıl oldu mahkemesi sonuçlanalı. iğrenç yaratığa müebbet haberini alır almaz nasıl da içimizdeki o ağırlık çözülmüştü de oturup ağlamıştık.
sonbaharda ben de 27 yaşıma gireceğim. çok garip geliyor. mezarına ilk gittiğimde hiç anlam verememiştim. ölüm bu toprak yığını mı diye sorgulamıştım. zeytin yapraklarıyla süslemişlerdi mezarını. öyle tazeydi ki, toprağın sıcaklığını hala hissediyorum. dalların arasında bir kutu kola buldum, açılmamış. baktım, baktım. bize her geldiğinde çok seviyor diye hep kola almaya giderdim. orada anladım sanırım, orada başladım ağlamaya.
sonra konuştular. bıçağı zor çıkarmışlarmış boğazından, bütün kanı akmışmış, boğazı kesilirken yaşıyormuş, ne kadar sürmüş can vermesi?, bir saatten fazla, bilmiyoruz, babası otopsi raporunu kimselere göstermiyor, halıyı kaç ton suyla yıkamışlar da çıkmamışmış kanlar.
niye yıkamışlarmış halıyı demiştim, hiç kan lekesi çıkar mı? hele ki masum bir kansa akan.
mekanın cennet olsun. kahkahan hala kulağımda yankılanıyor, öyle güzel gülerdin.