İlk defa onun olmadığı bir babalar günü.
23 yaşındayım, bu yaşıma kadar varken bile yoktu aslında. Ne ilk aşkım ne de ilk kavgam. Bitmek bilmeyen savaşım. Hayata karşı güvensizliğim, korkum, endişem. Duyar kastığım düşünülmesin, bildiğiniz acı çekiyorum. Hep eksikti ama en azından vardı. Onun olduğu evde uyumanın ne demek olduğunu o gittiği zaman anladım. Duymadığım tek bir sözü, yaşatmadığı tek bir acı kalmadı. Ama ciğerlerime kadar yokluğunu hissediyorum. Bıraktığı yaraları saramıyorum. En güzel anlarım bile onun neden olduğu kalıcı hasarlar yüzünden zehir oluyor. Hayattaki en güvenilir insanlara onun yüzünden güvenemiyorum. Tereddütsüz attığım tek bir adımım yok, kendimden emin olmayı zaten unuttum. Bana her uzanan eli onun yüzünden itiyorum. İyiliklerin içinde boğulsam bile mutlaka bi kötülük çıkar diyerek yaşıyorum. İyileşir miyim, düzelir miyim bilmiyorum. Sadece çok yoruldum. Mesaj atıp babalar gününü kutlamam için bir nedenim olsaydı keşke.