yaşamak için bir amaç istiyorum.
hayır bahsettiğim intihar değil, ona meyil değil.
çok kötü bir hayatım yok, beni seven bir ailem var, çok sevdiğim arkadaşlarım var. ne bileyim bir üniversite hayalim falan var. dini bir inancım da var yani hani tanrı yok, adalet yok niye yaşıyoruz biz yia gibi bir durum da değil.
fakat ben kendimi çok fazla boşlukta hissediyorum, çok fazla.
içimde bir kara delik var ve ben onu dolduramıyorum yani. okuyorum, yazıyorum, seviyorum, ibadet etmeye çalışıyorum, üzülüyorum, ağlıyorum... gibi gibi.
fakat dolmayan bir boşluk var bir amaçsızlık var ve galiba bende atalete sebep oluyor bu. hiç hoşuma gitmiyor hiçbir şey yapmamak ama ama işte. bazen öyle hâlim olmuyor ki bir şey yapmaya en basitinden düşünmeye.
eskiden arada sırada olurdu bu durum fakat son zamanlarda sıklaşmaya başladı. stres mi ki sadece sebep? zannetmiyorum, keşke.
böyle işte.
bir de anlatabilmek istiyorum. ben anlatamıyorum, açıklayamıyorum kendimi. insanlar hislerini, düşüncelerini öyle güzel anlatıyorlar ki hayran oluyorum. bana anlat deseniz ben:
a n l a t a m ı y o r u m derdim. hehe.
üşengeç miyim, beceremiyor muyum, yoksa bu tanrı vergisi bir şey mi ve benim bir suçum yok mu?
bilemiyorum altan bilemiyorum.
beni anlamanızı da istemiyorum ben anlaşılmak istiyorum.
bir de çok yorgun hissediyorum.
dinlenmek istiyorum. bak bu geçer, bir hafta sonra dinlenirim, gezerim, alışveriş yaparım :) halledilir bu bak.
ama (d)olmayan şeyler var.
neyse.
yatayım bari.