Aldatıldım. Reddedildim. Kandırıldım. Başarısız oldum. Hayallerim de hayatım da alt üst oldu. Hepsi o an en acı şeymiş, daha kötüsünü yaşayamazmışım gibi geldi ama bir süre sonra hepsi geçiyor. Geçmeyen bir acı varsa o da tartışmasız babasızlık. Yaşayan bir babanın yokluğu, altından kalkılabilecek gibi bir yük değil.
Keşke ölmüş olsaydı da en azından mezarına gidebilseydim, içimden geldiği gibi baba diyebilseydim diye düşünmenin aciz acısı diğer acılarla kıyaslanmıyor bile. Biyolojik katkıdan ibaret olan babanın, senin yaşıtın olan, beyaz gelinlik içindeki kuzenine sımsıkı, sevgiyle sarıldığı o fotoğrafını gördüğündeki kalbinin sıkışmasını, senin bunu yaşayamayacağın gerçeğini bilmenin tarif edilmez acısını senden başkası hissedemiyor. Baban sana bunları yaptıysa elalemin adamı neler yapmaz düşüncesinin acısı aklından çıkmıyor.
Bir kızın en büyük acısı babasıdır. Babadan daha çok canını yakabilecek kimse yok bir kız için.
Kızların ilk aşkı babasıdır derler. Benim ilk nefretim de ilk acım da babam. En büyüğü de..