Dedem hep pencere kenarında oturur güneş vücuduna gelsin diye anneannem de gözleri görmediği için televizyona yakın olan yere oturur ve ikisi başka yere kolay kolay oturmaz.
Dedemlere ziyarete gittim. İkisi de yerinde oturuyor. Pencere açık. Hafif rüzgar esiyor. Pencerenin önündeki sehpada bir kaç çiçek var. Televizyon izliyoruz sessiz bi ortam var.
Anneanem: Hacı bey pencereyi ört de çiçekler üşümesin sonra soluyorlar.
Dedem: Örteyim hanım benim çiçeğim de üşümesin.
Dedem öyle diyince önce anneannem utandı sonra dedem benim olduğumu fark edince kendisi de utandı.
Eskiden başlayan ve hala devam edem sevgiler bi başka oluyor.