aşkın demlerini buram buram hissettiğim, platoniğine mahkum kaldığım bir istanbul gecesi; şişenin dibini görene kadar içmiş, kimseye soru sorma fırsatı vermeden yalpalaya yalpalaya kendimi taksim sokaklarına atmıştım. o zamanlar taksim' de yaşıyor, iki adım sonra istiklal' i görsem de, sarhoşken bunu gerçekleştirmek biraz daha zorlaşıyordu. havanın soğuğu, içimin yangınını söndürmek yerine, körüklerken kendimi sağ köşedeki açık dürümcüye atmış, gece kendini sabaha çalarken; sırf sığınacak bir köşe, bir yabancılık, bir sessizlik hasretinden taburelere çökmüştüm. başım kendi kendine ağır gelirken söylediğim o acılı dürümü, bugün bile unutamıyorum.
bugün ne zaman aşktan ağzım yansa, o gece, o acılı dürümün tadı gelir aklıma. damağıma bıraktığı metalik tat, alkol ile birleşiminden sonra, hıçkıra hıçkıra ağlamam...
sonra anladım ki,büyüdükçe akıllanmıyoruz. büyüdükçe yandığımızın, yanıklarımızın farkına varıyoruz sadece...