Bir çocuğun ruhuna atılmış façadır. Ömür boyu taşır içinde. Uzun süre gizlemeye çalışır, olmayınca da bırakır. Her şey, onunla başlar.
Çocukluğum zor geçti benim. Çünkü hiç çocuk olmadım. Ciddi olmam istendi. Büyümem istendi hep. Büyüdüm. Hatırlayamadığım bazı kısımlar var. Film kopmuş sanki orada. Yok. Boşa dönüyor makina. Travma Sonrası Amnezi diyor literatür. Neden o kadar ağladığımı da bilmiyorum, o anahtar deliğinden sızan ışığın aydınlattığı odayı da.
Ne yaptım, bir çocuk ne yapmış olabilir? Kim neden bir çocuğu böyle cezalandırabilir ki? Bilmiyorum. Bir ara bunu çok düşündüm. Çok. Ya da, neden hep yalnızdım? Çok mu çirkindim, yoksa gerçekten beni buna mı inandırdılar? Neden ben kendimi bildim bileli huzur arıyorum?
Hepsi çocukken başladı. Hiç bitmedi. Hep eklendi. Hep doldum. Bir insan bu kadar uzun süre nasıl taşmadan dolabiliyor, şaşırdım. Sonunda da taştım. Ne yaşadığını bilmeyen insanların seni yargılaması kadar orospu çocuğu bir hareket yok. "Neden intihar etmek istedin?" diye sormuştu doktor bana. "Sen neden yaşıyorsun?" diyip, önümdeki kalemi ona fırlatmıştım. Evet, dedi. Evet... Amına koyduğumun gözlüklü ibnesi.
Yüzlerce saat terapi gördüm. Yıllarca ilaç kullandım. Hayatın acımasızlığına ve gaddarlığına göğüs gere gere ayağa kalktım. Öldürmeyen her şey beni güçlendirdi. Kendimi kabul ettim. Duygusalım, coşkuluyum, uçlarda yaşarım. İnsanlar beni sevsin diye de değişecek değilim. Şimdi "Anlat" deseler, anlatamam. Öyle ne anlatacağımı bilmiyorum.
Konu çocuklardı. Neden yine boşboğaz gibi anlattım ki her şeyi. Neyse.
Şimdilerde hayatımın en güçlü yıllarını yaşıyorum. Hem psikolojik, hem ekonomik. Ve söz veriyorum, işim gereği, hep yanınızda olacağım çocuklar. İhtiyacı olan herkesin yanında olacağım. Hiçbir şey hayatın sonu değil canımın parçaları.
Sakın vazgeçmeyin. Sakın!