asosyal itiraf

Bedenimi geride bırakarak sapma hızına giderken, geriye doğru DNA'larımın içinden geçip diğer taraftan evrene açıldım. Bu beyaz ışığın tam altından girdim. İçine girer girmez ayrı olduğuma dair tüm hislerim yok oldu. O an ne yapıyor olduğum geçmiş ve gelecek hissi de.. O kadar keyifliydi ki hissettiğim şey 'bu ben değildim ben her şeydim . Işığın ta kendisiydim' ne ayrılık ne gölgeler ne de farklılık.. Geçmiş ve gelecek hissi de yoktu. Sadece şu an ve beyaz sarı bir ışık sonra bu ışıktan düşüyor olduğumu hissettim. Işığın dışındayken ışığın tıpkı güneşten kopan alevler gibi olduğunu fark ettim. düşerken bu muhteşem ayrılmayı hissedebiliyordum. Diğer tarafa vardığımda birdenbire evrendeydim. Bu kocaman boşluk ve varlıklar.. Benimle bu varlıklar arasında uzanan pembe ışıklı gök kuşağına dokundum ve onu beyaz ışığa dönüştürmek istiyordum ama bu inanılmaz pembe ışık aşk enerjisi ve sevgi kapasitesi insanoğlu olarak bizim sahip olduğumuz bir şeydi ve ben onlara bunu yollamaya çalışıyordum..