evlilik hazırlıkları dünyanın en sıkıcı şeyi gibi geliyor. konu benim mutluluğumsa ben niye tanımadığım insanlarla öpüşmek, onları yedirmek zorundayım diye düşündürtür.
bir yandan evlenirken yemek-tatlı sunmak, bereketli ve şık masalar, ikramlar yapmak hoş bir davranış gibi geliyor. evinde de misafir ağırlamayı seven, insanları yedirip içirmeyi seven biri olduğum için sanırım. sonra batıl bir şey mi bilmiyorum ama ikramı evliliğe, eve bereket getireceğini de düşünüyorum.
bir yandan da korkunç bir masraf olduğunu düşündükçe etrafıma ikram vermek yerine fidan bağışlamak, o parayı birikim haline getirmek, tanımadığım ama ihtiyacı olduğuna emin olduğum çocuklara bağışta bulunmak istiyorum.
İkincisini yapmak isteyen gayettabii her an yapabilir. ama etrafımızda bir nebze fark yaratırsak, çevremize örnek olursak bu zincir devam eder.
bu ikilemler silsilesini bir kenara bırakırsak; yanımda doğru insan olduğunu düşünüyorsam eminim çok keyifli geçer o dönem. hele ev döşeme kısmı o kadar güzel olur ki.. bariz kendimden bahsetmek istemiyorum çünkü dünya küçük -cidden küçük- fakat mesleğim, bilgi birikimim bunun üzerine kurulu. evlilikle ilgili şu anda beni heyecanlandıran tek şey direkt budur.