Yol yapmak. Tabii ki gece. Karanlığı hançer gibi ikiye bölen bir motor sesi ve gece kuşları... Kimsesiz. Soğuk. Tercihen tek şeritli ağaçlık yollarda. Güzel bir müzik eşlik edecek böyle alttan alttan.
Bazen şehri, eğer il dışındaysan sadece gökyüzünü, görebileceğin bir yere arabayı çekecek, farları kapatıp, sıcak kaputun ortasına yatıp gökyüzünü izleyeceksin. Elde de muhteşem bir dürbün.
Eğer yalnız değilsem, yolculuk arkadaşlarım “Hadi Oğuz gidelim artık.” diyene kadar böyle kalırım.
Öyle seviyorum ki... Sırf o yıldızları sürekli izlemek için gidip Ilgaz’da bir dağ evine yerleşmeyi düşünüyordum.