Bismillah!
Bu entryi sıradan problemlerimden başlatıp ebesının *mına kadar uzatasım var, öyle tatlı tatlı yazıp saçma sapan hislerimi şuracığa kusasım var.
Konuşmayıp ömrümün sonuna kadar karalayasım, bulunduğum noktadan koşup kaçasım var.
Var anam var be. Bazen o kadar birikiyor ki artık o boğazıma baskı yapan tortullar, aynı bir jenga kulesi gibi sallanıp duruyor içimde. Ne zaman ağlamaya veya anlatmaya çalışsam devriliyor, sonra işin yoksa toparla kendini.
Sanki hayat kendini toparlamaya müsaade ediyormuş gibi.
Bazı haksızlıklar oldu sözlük be. Burayı da iyice günlüğe çevirdim ama mazur gör lütfen.