Ablam kara kaş, kara göz sevimli bir çocuktu. Kendini sevdirmesini de bilirdi. Bense kumral, kaşı bile doğru düzgün olmayan, sıska, utangaç bir çocuktum. Bir gün akrabalardan biri bana dedi ki
ablan bu kadar güzelken sen niye böyle çirkinsin . Donup kalmıştım. E adı sorulduğunda annesinin eteğinin altına saklanan çocuk buna nasıl cevap verebilir ki? Ordan kaçarak.
Ben yıllarca bu söze ağladım gizlice. Duşa girmeden önce aynanın karşısında uzun uzun kendime bakıp çok ağladım. Çirkinliğime ağlarken çok uyuyakaldım. Daha 5-6 yaşlarındaydım. Bir çocuğa bunu demek için vicdanının, kalbinin canlı canlı sökülmesi gerek.
22 yaşındayım. Boyum uzadı. Yüzüm şekillendi. Bir miktar kendimi de beğenmeye başladım. Ama hala kendimi beğenmediğim anlarda o sözü hatırlıyorum.