Hatırlandığında "çocukluk işte napalım" denilebilecek davranışlardır.
Avm'de bir mağazada kendi boyutuma uygun bir sandalye beğenip illa alacağım diye kapıp kaçmışım. Annemle babam da dakikalarca arkamdan kovalamış ve "kızım dur, alacağız, tamam." diye bağırmalarına rağmen kaçırmaya, tuttuklarında da bırakmamaya devam etmişim.
Olayı hatırlamasam da sandalyeye olan sevgim büyük bir yaşa kadar devam etmişti.
Sandalye şuan kuzenimin çocuğunda ve hala sapppasağlam. Güzel mal seçmişim heheh.