bir gün markette annemin elini bırakıp kendi kendime lay lay lom koşarken bir kadının elini tutmuştum kadın da hiç garipsemeyip benimle yürümeye devam etmişti. fark edince tabii başlamıştım ağlamaya.
birkaç gün sonra da ailem ve birkaç akrabamla pikniğe gitmiştik. piknik bitti eve döneceğiz piknik alanında yürüyoruz. arkadan birisi koştu beni kucakladığı gibi koşmaya devam etti ben tabii çığlıklar, ağlamalar. beraber pikniğe gittiğimiz akrabamızın evinde birkaç gün önce tanıştığımız adammış meğerse, şaka yapmak istemiş güya. ulan insan bir düşünür bu çocuk daha küçücük böyle şakalar yapılır mı diye.
bu iki anıdan sonra annemden 5 dakika ayrı kalsam “ben annemi istiyorum” diye ağlamaya başlamıştım bir süre. zor zamanlardı, atlattık şükür.