5-6 yaşlarımdayken şehirler arası otobüs yolculuklarında, memur maaşı ve günün koşullarından ötürü bilet alınmazdı bizim dengimiz çocuklara. Ya da öyle denirdi inanayım diye. Ayak ucuna gazete serilir ve yolculuk orada geçirilirdi. Dinlenme tesislerine girerken ışıklar yanar yanmaz yattığım yerden fırlar annemin kucağına girerdim kimse görmesin diye. Mola bitince ve ışıklar sönünce de yavaş yavaş aşağı inerdim tekrar. Küçükken çok utanırdım bu durumdan ama sesimiz çıkartamazdım. Üzülmesinler gibi edebi düşüncelerden değil, aklım ermezdi işte. Sonra yaşımı aldıkça ve geçim derdi nedir diye öğrendikçe neden böyle bir şey yapıldığını, hatta o şartlarda mecburi olduğunu anladım. Hala tek başıma otobüs yolculuğu yaparken aklıma gelir ve içim burkulur koltuğumda rahat rahat otururken.