8. Sınıfta bir tiyatroda oynanmıştım
(bkz: İlk yardım son yardım). Rolüm; hastane odasında kitaplarla meşgul olan, geleni gideni olmayan, her şeye herkese laf atan yaşlı teyzeydi.
Doktoruna rica etmiş, bir süredir ulaşamadığı oğlundan haber bekliyor. Hikayenin sonunda oğlunun Amerikan vatandaşlığına geçtiğini öğrenip, artık benim bu hayattan hiçbir beklentim kalmadı deyip yatağına uzanıp son nefesini veriyordu.
Onca yol geçti o teyze gibi ölmekten korkarım. Hayata vereceğim ve hayattan alacağım kalmadığında yapayalnız ölmek...