En gereksiz özelliğim, genelde hayatımı felce uğratır.
6-7 ay kadar önce, bir gün okulda bir işimi bitirmeye çalışıyordum. Yanıma gelmesi gereken arkadaşımı arayıp konuştuktan sonra telefonu zarif bir hareketle masaya doğru uzattım ama ne olduysa yere bırakıvermişim. Bir baktım ekranın köşesi kırılmış. O anda da ayrıldığım ama unutamadığım sevgilimi düşünüyorum aslında. İlk anda küçücük olan kırık, takip eden birkaç gün içinde büyüdükçe ben kendi kendime "Bu ayrılık da başta önemsiz gibi gelmişti ama işte etkileri büyüyor gittikçe." diyorum.
Neyse, ben bu camı yaptırmak için bir sürü yerden fiyat istedim bir süre ama 1000 lira falan fiyat biçiyorlar. Yahu, diyorum, çakmasını alayım siz takıverin. Herkesin de çok ilkeli olası tutmuş, "Yook, tövbe haşa öyle bir iş yapmayız." diyorlar. Ben de dedim biraz daha bekler yeni telefon alırım. Aylardır kırık ekran.
İki hafta önce ben bu ekranı yaptırmaya karar verdim ve 550 liraya yaptırdım. Mis gibi oldu, çok mutluyum. Çok şükür, bu ayrılık da eskisi kadar aklıma gelmiyor, geldiğinde de o kadar üzülmüyorum. Ama ne olsa beğenirsiniz? Gecelerdir telefonumun ekranının yeniden kırıldığı kabuslar görüyorum. Geçen alarmı kapatayım derken telefonu yere düşürmüşüm. Yarı açık gözlerim telefonu uzakta görünce ben yataktan düştüm de telefon hâlâ yukarıda diye düşündüm süper zekâmla, o daha iyi bir seçenek yani. Neden? Çünkü cam tekrar kırılırsa ben yeniden düşünüp üzülmeye başlayacağım. Bak, bak, anlama bak.
Kafama tüküreyim.