sosyologların yaptığı analize göre:
intihar eden ve mutsuz bir ruh haline sahip olanların geneli inançsızlardan oluşuyor.
en az intihar vakası ve mutsuz ruh hali, inançlı insanlarda görülüyor. yani inançlı bireyler daha mutlu daha huzurlu.
sosyologların bile analize gerek kalmadan, hepimizin gözlemlediği bu gerçek inançlıların mutlu ve huzurlu olması, intihara daha az eğilimli olması bize nasıl bir mesaj veriyor; onu anlamak lazım.
amaç sadece mutlu bir hayat yaşamak mı? yoksa ne için yaratıldığını, evreni anlamayı, canlıları anlamayı ve bilimi yüceltmeyi mi amaçlamış. tabii ki insanoğlu hepsini aynı anda yapmak ister. hem mutlu olmak hem bilim ile uğraşmak. tabi hepsi aynı anda olmuyor, istisnalar elbet var ama, insanoğlu özünde hep sırtını yaslayacak bir güç, bir kucak ister. sıkıştığında yardım etmesi gereken birilerini arar. işte tanrı inancı burada devreye girer. yaptıklarının bir mükafatı olmasını isteyen, hayatına anlam katmak isteyen, zor durumda kendisinden yardım isteyecek, gücü yetmediğinde inandığı tanrıya havale edecek bir sistem arar. en önemlisi de: öldükten sonra bilincinin devam etmesini ister.
bu sistemin içinde olan yani tanrı inancı olan bireyler, genel itibari ile inanmayan bireylere göre daha mutlu daha huzurlu.