dehşet verici.
açık konuşayım doğumdan sonra kızımı bana verdiklerinde dehşete uğradım. evlat sahibi olmanın büyük bir sorumluluk olduğunu dehşetle fark ettim ve benim bu sorumluluğu alacak kadar ruhsal olgunluğumun olup olmadığını sorguladım.
onunla yeni tanıştığım halde, onsuz olamayacak kadar bağlandığımı ise dört günlükken yoğun bakıma kaldırdıkları zaman anladım. çünkü emzirememiştim. kilo verip sarılık olmuştu. onu yoğun bakımın kapısında gösterdiklerinde başaramadım dedim kendi kendime. annelik mükemmel olmaktı ve ben onu da elime yüzüme bulaştırmıştım her zamanki gibi. sonra neden emziremediğim ortaya çıktı. gerizekalı doktorum, normal doğum yaptığım halde içimde gazlı bez unutmuş, dört gün boyunca zehirlendiğim için bebeğe de bakamamışım haliyle.
öyle bir sorumluluk ki ebeveyn olmak, baba için de geçerli bu ama anne her zaman daha ön plandadır, bu sorumluluk altında ezilir insan. bebek durmaz ağlar, herkes gözünün içine bakar bi bebeği bile susturamıyor diye. kaç kadın aç bu bebek, sütün yok, memelerin küçük benim memelerim füze gibiydi diye suçluluk duygusana boğmaya çalıştı beni. çocuk kolik, gaz sancısı var vs asla dinlemezler. lan senin vücutla benim vücut bir mi, o gövdeye o meme olur, benim 75lik memelerim en fazla ne kadar büyüyebilir diyemezsin, bebeğini doyuramayan, yetersiz, sütü olmayan bir anne olarak küçük görülürsün.
bunun pek çok örneği var. o öyle olmaz, öyle yapılmaz, o yedirilmez, o giydirilmez, yazık çocuğa, daha öğretemedin mi uzar gider bunlar. yetişkinlik hayatına kadar. sonsuz bir döngü.
anne olmak benim için, ne yaparsa yapsın evladının yanında olmak ve onu sevmeye devam etmek demek. mükemmel bir anne değilim, kusursuz hiç değilim, becerikli olduğum da tartışmalı ama elimden geldiğince seviyorum ve korumaya çalışıyorum.