Babamın ölümüne kadar anlamazdım garip gelirdi hep.Uzaktan bakıldığında ölümlere fazla üzülündüğünü düşünürdüm.Bir gün öğlen vakti telefonum çaldı ve acı gerçek yüzüme tokat gibi çarptı.
İlk başta tepki veremedim.Algılayamadım sanırım.Dakikalar geçtikçe ağırlığı üzerime çöktü.Ablamı haber vermek için aradığımda telefonu açtı ve sesi gayet iyi geliyordu.O neşesini bozmamak için öylesine aramış gibi yapıp kapattım.Bi 15-20 dakika sonra söyledim ve mahvolmuştum.
Rehbere girdim ve haber vermem gereken onlarca kişi vardı.Herkes ilk başta inanamıyor ve durumu anlatmak o kadar ağır geliyordu ki gerçekten hayatımda yaptığım en zor işti.Bir kardeşe abisinin öldüğünü söylemek, bir evlada babasının öldüğünü söylemek yaşadığım en zor anlardan birisidir.
O gün bugündür kimseye annesinin, babasının hayatta olduğundan emin olmadan ne iş yapıyor, kaç yaşında gibi soruları soramamışımdır.