ali düşenkalkar farkıyla;
(bkz: v for vendetta)
çok turnusol bir filmdir bu.. oyunculuğun mimiklerden ibaret olmadığının kanıtıdır. benzer bir kanıtı seslendirmenin dümdüz bir çeviri olmadığı gerçeği ile de sunar.
filmin tamamında maskeli olan v'ye hayat veren hugo weaving abimize en çok bu yüzden hayret ediyorum. karakterin hislerini, yaşadığı buhranı, zihniyetini, her şeyini... önündeki tüm engellere rağmen öyle başarılı yansıtıyor ki şaşırmamak elde değil.
oyunculukta yüz ifadeleri olmadan bir karakteri yansıtmak kadar zor bir şey var mıdır emin değilim. mimiksiz bir aktarım.. zor abi zor, çok zor. fakat weaving reis öyle yerinde jest ve hareketler sergiliyor ki; v'nin felsefesi adeta izleyici karşısında vücut buluyor.. mimik yokluğunu jestleriyle fazla fazla telafi ediyor.
formülü tamamlayan son etken ise ses. filmin her iki versiyonunu da izledim. ve açıkçası v'nin ruhunu ali düşenkalkar'ın şahane yansıttığını düşünüyorum. adam sadece seslendirme yapmamış, mikrofonun başında v'yi canlandırmış.. tiyatro menşeli oluşunun bunda etkisi büyük tabii. fakat bu kadarı bence onun için bile fazla. iyi ki olmuş!
not:
(#2191883)