Zaman zaman içimi bir yerlere birilerine döktüğüm oluyor, sonra bakıyorum anlamamışlar ve kendime kızıyorum. Aptal gibi anlamayacaklarını bildiğim halde neden içimi döktüm ki diye. Hayal kırıklığı anlayacağınız. Yine de vazgeçmiyorum içimi dökmekten. 

Bir gün elimde bir fırsat olursa tanımadığım ve hiç tanışmayacağım ama içime sinen birine içimi dökmek istiyorum, belki o da bana döker ve böyle bir dostluk başlar, kim bilir? 

Yaşadığım kadarıyla içini dökmek, birine döktüğün sürece pişmanlıktır. Bir yere döktüğün süreceyse rahatlama sağlayan bir eylemdir.