Etrafımdaki bunca insana rağmen, hiçbirinin burası gibi gelmediğini hissediyorum. Belki; içimdekileri anlatıp da kimseyi sıkmak istemediğimden. Belki de, hikayeler yazıp karakterlere can verebilme yeteneğime rağmen, kendimle ilgili hiçbir şeyi tam olarak anlatmayı beceremediğimden. Bilmiyorum.
Bildiğim tek şey; her şeye rağmen beni yargılamayan birilerinin olduğu. Gerisi de önemli değil zaten.
Yanlış anlaşılmasın, birine ihtiyacım olduğundan ya da birilerine muhtaç hissetmem gerektiğinden değil. Hayatımın en güçlü, en bağımsız yıllarını yaşıyorum.
Ruhumu bekçi köpeklerine yaptıkları gibi daha yavruyken karanlıklara kapattılar. Ne bir şefkatli el, ne de bir sıcaklığa maruz kaldı. Ne yapsın o da; saldırganlığı, hayatta kalmayı, mücadele edip kazanmayı öğrendi.
Bu halimden hayatımın hiçbir yerinde olmadığım kadar memnunum.