Annem hep “cinsiyetini öğrenmeden önce kız olman için çok dua ettim. Benim kız kardeşim yok, çok zor. Ablanın bir kız kardeşi olsun, tüm ömrünüz boyunca birbirinize destek olun istedim” der.
Ablamla aramızda 11 yaş var. Abladan çok ikinci annem gibidir hep. Benim canım yansa, onun daha fazla yanar. Ben ağlasam karşımda o da ağlar. Ne zaman kötü olsam anlayıp konuşmaya çalışır.
Biz tüm bunları yaşarken yeğenimin de bunu hakettiğini, kız kardeşi olması gerektiğini söyledim geçen gün. “Bizim gibi olurlar, hep yanyana, hep birbirlerine destek olurlar.” dedim.
Bana “sen varsın, sen ona yetersin” dedi.
Bu cümle belki ömrüm boyunca duyup duyabileceğim en güzel güven cümlesi. Kendi canından bir parçayı hiç yalnız bırakmayacağına inandığın birine “sen varsın” demek.
En kötü anında, annene anlatamayıp bir ablanın, kız kardeşinin eksikliğini hissettiğin her zamanda ben olacağım yanında, söz veriyorum güzel kızım.