birkaç yıl önce, atanıp ankara'ya yeni taşınmıştım. arkadaşım olmadığı için kitaplara daha çok gömüldüm o sıralar. bir yandan da ailem yanımda yok, yine neden uzak kaldım diye üzüntülüyüm.
bir gece bir kitaba başladım. cumartesi gecesiydi. "
küçük ağacın eğitimi" ismi. tatlı bir kızılderili romanı. büyükbaba torununu eğitiyor, yol gösteriyor falan. benim büyükbabam da öleli 2 yıl kadar olmuştu. neyse. sürekli büyükbaba diye bahsediyordu kitapta. hem ilgimi çekti, hem de üzüldüm tabii.
o gece rüyamda büyükbabamı gördüm. o nasıl bir gövde, sarılıyorum bitmiyor. bi gülümsüyor, beni gördüğü için, ağzı kulaklarında fakat tek kelime etmiyor. arkasına saklanıp ağlamaya başlıyorum, çünkü biliyorum aslında öldüğünü, gülmeye devam ediyor.
hayatımda ilk defa o gün ağlayarak uyandım. tüm günüm berbat geçti, hiç gülümseyecek bir şey bulamadım. tek mutluluğum onu gülümserken görmekti. rüyamda kokusunu duymuştum, hala burnumda bugün bile.
o kitabı da o günden sonra hiç okumadım. arada bir gözüme çarpıyor, sonra neyse deyip gözlerimi deviriyorum. trip atıyorum kitaba odur budur ama elbet okuyacağım birgün. sonra da üzerine 'lütfen okumadıysanız alınız ve bitirince siz de bir notla sokağa bırakınız'. yazıp sokakta bir yerde bırakacağım.