Karşı apartmanımızda kanseri yenmiş 9 yaşında bir kız çocuğu yaşıyor. O apartmana taşındıklarında 5 yaşındaydı sanırım o zamandan beri kanserle savaşıyordu. İlk taşındıkları zamanlar odasının camından şapka ve maske takarak sokakta oyun oynayan çocukları, geçen insanları izlemesi dikkatimi çekiyordu. Dışarıdan onları izlediğini fark eden çocuklar onu balkondan oyuna dahil ediyorlardı. Onun dışarı çıkmak diye bildiği şey ya balkona çıkmasıydı ya da tedavisi için hastaneye gitmesiydi. Tedavisi bitip annesi olumlu sonucu söylediğinde sokaktaki çocuklar onun için bakkaldan kek alıp üzerine mum koymuşlardı o da balkondan üflemişti çok duygulanmıştım o zaman. Gerçekten çocukların çok temiz ve iyi niyetli duyguları var. Kimsenin aklına gelmeyecek şeyleri düşünebiliyorlar. Onun her zaman sokağa çıkma yasağı varmış. Meğer biz ne kadar şanslıymışız. Evde kalmak zorunda olduğumuz bu süreç bana o küçük çocuğun neler hissettiğini anlamamı sağladı. Umarım her şey bittiğinde o çocuk ve tüm çocuklar sokakta oyun oynayabilir.